Eleştirel aklın ve teorik düşüncenin rolünü pencereden dışarıya attığımızda ve bilgiyi yalnızca verilerin toplanmasına, analizine ve hükümetler, askeri bürokrasiler ve şirketler tarafından kullanımına indirgediğimizde sömürgeleştirme devam ediyor demektir.

Kolonyal yayılmacılık, büyük ölçüde gezegensel bir projeydi. Büyük ölçüde ulus devletler ve ulusal ticari şirketler tarafından yürütülmelerine rağmen, kolonyal yayılmacılık yeryüzünün kaynaklarının tekrardan paylaşımı ve en güçlü askeri güce sahip olan ve en büyük teknolojik avantaja sahip olanlar tarafından özelleştirilmesi ile alakalıydı.

Halkın mücadelesinin temelinde herkese hakkının verildiği adil bir paylaşım ve yönetim olmalıdır. Devlet ‘halk tarafından ve halk için’ olmaktan çok ‘zenginler tarafından ve zenginler için’ olan bir sisteme dönüşmüştür, demokrasi hiç gerçekleşmemiş bir ideal olarak kalmıştır.

Özgürlüğü baskı altına alan ve özgürlüğe saldıran iktidar istikrarlı değildir. Neo-liberal rejim bu yüzden istikrarlıdır; herhangi bir direnişe karşı kendini bağışıklık kazanmış hale getirir çünkü özgürlüğü bastırmak yerine onu kullanır.

Halkın öfkesi sistemi kesintiye uğratanlara yönelmek üzere iken insanlara onurlu bir yaşam teklif edecek bir düşünce geliştirme ve onların doğru bilgiye erişimini sağlayacak kanalları açma gerekliliği hasıl olmuştur.

İmparatorluk ve modern Çin tarihinde çoğu zaman hükümetlerden memnun olmayanlar, kırsal kesimlerden Pekin’e seyahat edip protesto yapmışlardır ve bu protestoları devlete açık bir talep görevi görmüştür. Hedefleri, yerel yetkililerin şikayetlerini anlamadığı veya umursamadığı durumlarda imparatorun daha iyi bir karara varabilmesiydi.

Devlet ve Fransa’daki bu sözde yenilikçi kurumlar tarafından yapılan bu saldırı, Müslüman kadınları ataerkil kontrolden özgürleştirme misyonunun altında gerçekleştirildi. Bu kadınların kendi kıyafetlerini ve dini uygulamalarını seçme haklarını protesto etmeleri önemli değildi.

Yürürlüğe konulmak üzere olan teknolojik çözümleri sınırlandırmakta başarısız olmamız eski ve yeni sömürgeci kullanma tarihinin geleceğimize işlenmesi riskini doğurur.

Başlangıçta, her iyimser mülteci gibi, ben de sosyal izolasyon ile yüzleştim: Acı verici. Bu yüzden bugünün mültecilerinin acısını derinden hissediyorum.

Gözetim kapitalistleri ticari nesnelere karşı insanların sürülmesi, güdülenmesi, ayarlanmasını sağlayan davranışlara müdahalenin en tahmin edilebilir veri olduğunu keşfedince artık insanlar uzaktan kontrolün hedefi haline geldiler.